Nowadays there are still some principles for the somewhat more romantic of the wider metal scene. There are some bands that - rightly or wrongly – have laid the foundations to what we call European power metal. The phantasmagoric "Pumpkins United" tour of the "reunited" Helloween kicked off in South America and continued in Europe, in order to conquer the world.

As soon as it was confirmed that Helloween wouldn’t, unfortunately, visit our country (Greece) during their "Pumpkins United" tour, I immediately decided to travel to watch them live in Bulgaria. This special tour includes all current members of the band with the addition of Michael Kiske and Kai Hansen. Even Ingo Schwichtenberg, the original drummer of the band, who passed away in 1995 and left a big gap, is a part of this tour: Helloween honor Ingo with a drum solo, without using a hologram and stuff, with Dani Löble adding some parts.  When we arrived in Sofia, the temperature was ten degrees Celsius colder than in Athens, at least it wasn’t snowing like the previous days. A morning walk in the center of the city and Vitosa Street was absolutely necessary – the Christmas decorations were very beautiful and the city was much cleaner than Athens. I arrived at the venue around seven o’ clock (the doors would open at 19.30) and finally, around eight o’clock, after the intro (which was Robbie Williams’ “Let Me Entertain You”), the show began, with the band members entering the stage under the epic sounds of “Halloween” – it is an outstanding selection of the band to begin with that song, and every fan that grew up with albums like the “Keepers” feels a thrill of emotion. “Dr. Stein” is the second track, Kiske’s performance is triumphant and already with the first songs the clouds of “pre-recorded vocals” were dissolved. The band chose then to continue with “I Am Alive”: Kai Hansen has now the leading role and the three guitars sound perfect. One of the highlights of the show were the small intervals with the animation videos of Seth and Doc on the video wall, which stood at the background and it worked as a special scenery, which reflected the characteristic graphic arts and the humor of Helloween. Andi Deris was smiling as he always is, playing with the audience as he always does, and performed with much comfort all the songs of his era, but also the songs from the ‘80s – the lyrical “If I Could Fly” and “Are You Metal?” (yes, we are!) came next and I found the time to catch a beer. Thus, Deris and Kiske sang alternately all the big Helloween classics and songs like “Kids of the Century”, “Perfect Gentleman”, “Why”, “I Can”, “Power” and “Waiting for the Thunder”. The setlist covered all the Helloween eras, from the first EP (“Helloween”) to the “My God-Given Right” album. Being a grown-up who listened first to the “Keepers” albums, I felt I was traveling back in time. It was a great pleasure for every metalhead to listen to “Starlight/Ride the Sky/Judas” (“Walls Of Jericho” era) and “How Many Tears”. Of course, time didn’t stop and all became older, however, the magic is still present and it is still awesome to listen to such metal classics, after so many years! Another amazing thing with this “reunited” line-up is that the three guitars work so fantastically well (the sound is full of powerful riffs),  and what is more, the rhythm section is solid and impressive (the drums sound like a bomb and the bass-lines of Markus Grosskopf are incredible). On this solid basis, Deris and Kiske performed brilliantly, especially when they were both on stage, singing in a duet. I never felt that they were competing each other, to show for example that the one is better than the other, they proved a perfect complement to the music of Helloween. I was also impressed by the excellent vocals of Kiske – they guy sings wonderfully after so many years! In my humble opinion, he is one of the most significant singers in heavy metal music – as he said towards the end of the show, “I lost my hair, not my voice too”. Time of some beer again, and I am back for the first encore: on “Eagle Fly Free” we felt that we were eagles flying in the sky, we came into a state of a heavy metal nirvana. I personally felt my legs lighter, I felt wings growing on my back! Following this, Helloween played their almost 14-minute opus, “Keeper of the Seven Keys”: the shiver I felt could shake the waters of the Seven Seas! Then, we had the second encore, during which I had a bittersweet feeling, realizing that this amazing experience would come to an end … The Grand Finale included two other classics - "Future World" and “I Want Out”. These two Helloween hits were the best way for the band to say us goodbye, with big pumpkin balloons and confetti. After almost three hours we left the venue thrilled, exited and with a nostalgic feeling. Generally speaking, we understand now that the decision of the Helloween to embark to this “Pumpkins United” tour was brilliant. We were lucky enough to witness a triumphant evening, with which Helloween showed how to organize a worthy “reunion”. All the musicians enjoyed every minute of this live show and all the fans got what they were expecting for so many years with anticipation – the full “Helloween package”!

It was a wonderful night, the best live gig of 2017 in my opinion. I am sure that if the “reunited” Helloween played in Athens, Greece, all hell would break loose! What remains now, is that a miracle happens and some promoters change their minds, in order the Greek fans to enjoy what they are dreaming about: a “Pumpkins United” live show in Greece!

Sakis "Dio" Sofianos 

Λίγο πριν την κυκλοφορία του δεύτερου δίσκου των Timo Tolkki’s Avalon, η αλήθεια είναι ότι ο Timo Tolkki χάθηκε. Ο μεγάλος αρχηγός των κλασικών Stratovarius εξαφανίσθηκε από προσώπου γης και δεν ήταν εκεί για την υποστήριξη του τελευταίου δισκογραφικου πονήματός του. Η σκέψη όσων των γνωρίζουν πήγε κατευθείαν στο κακό, καθώς ο Tolkki είχε επενδύσει πολλά σε αυτήν την κυκλοφορία. Πολύς καιρός πέρασε χωρίς να ακούσουμε νέα του, μέχρι που έσκασαν τα νέα για την επαναδραστηριοποίησή του και μάλιστα με νέο τραγουδιστή του τον δικό μας Μιχάλη Λίβα - νέα που πρώτο σάς μετέφερε σε παγκόσμια αποκλειστικότητα το Myth of Rock.      Δύο ήταν τα βασικά συναισθήματά μας, όταν έγινε γνωστό ότι ο Tolkki θα πραγματοποιήσει solo περιοδεία, η οποία μάλιστα θα ξεκινήσει από την χώρα μας: ο ενθουσιασμός, που ο μεγάλος κιθαρίστας είναι και πάλι πίσω στην ενεργό δράση, αλλά και ένα άγχος, για το σε τι κατάσταση βρίσκεται. Με αυτά τα συναισθήματα πορευτηκαμε μέχρι που ο Tolkki πάτησε σε ελληνικό έδαφος, αμέσως μετά το Πάσχα, και τον συναντήσαμε, ύστερα από τρία ολόκληρα χρόνια.

Αυτό που είδαμε μας στεναχώρησε πολύ. Ο Tolkki δεν είχε καμία σχέση με το ομιλητικό άτομο, που έκανε συνέχεια αστεία και είχαμε απολαύσει το 2014. Είδαμε έναν Tolkki κουρασμένο, καταπονημένο και καταβεβλημένο, τού έβγαζες τις κουβέντες με το τσιγκέλι και καταλάβαινες αμέσως ότι δεν ήταν στα πάνω του. Διότι, συν τοις άλλοις, ο Tolkki ήταν κρυωμένος, καθώς υπέφερε από γρίπη. Έστω κι έτσι, όμως, έβλεπες στα μάτια του ότι ήθελε να το παλέψει, ήθελε να αγωνιστεί και να νικήσει ο,τιδήποτε ήταν αυτό, που τον κρατούσε σε υποτονική κατάσταση. Είχε πάρει την απόφαση να παίξει τα τραγούδια του και τίποτε δε θα τον λύγιζε. Φυσικά, όλοι ήμασταν εκεί για να τον υποστηρίξουμε και να τον βοηθήσουμε να μιλήσει για άλλη μια φορά μέσω των κλασικών τραγουδιών, που έχει συνθέσει μέχρι σήμερα. Η Songs from my Career περιοδεία του Timo Tolkki επρόκειτο να λάβει σάρκα και οστά και καμία κακεντρέχεια, κανένα bullying, καμία κουτοπονηριά δε επρόκειτο να πτοήσει τον μουσικό και τους οπαδούς του. Ναι, ήμασταν στεναχωρημένοι με την τωρινή κατάσταση του Tolkki, ωστόσο, ο σκοπός ήταν ιερός και εμείς πιστεύαμε σε αυτόν.

Με το που φτάσαμε στον χώρο, ένα νέο σοκ μάς περίμενε. Η τεράστια αίθουσα του Pireaus Academy ήταν σχεδόν άδεια, όταν οι The Silent Wedding πάτησαν πάνω στη σκηνή. Αμέσως αρχίσαμε να διερωτώμαστε πού είναι όλοι οι οπαδοί των Stratovarius, που παλαιότερα γέμιζαν τα venues. Γιατί τόσοι λίγοι ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του μεγάλου αρχηγού; Εδώ θα πρέπει να παραδεχθούμε ότι έχουν δίκιο όσοι είχαν παρατηρήσει ότι το όλο event δεν είχε διαφημισθεί όσο και όπως θα έπρεπε. Μερικές αφίσες σε κάποια σημεία της αθηναΐκής πρωτεύουσας δεν σημαίνουν και ικανοποιητική προώθηση. Αληθεύει ότι πολλοί πραγματικοί φίλοι των Stratovarius δεν πήραν τελικά χαμπάρι ότι ο Tolkki έπαιζε στην πόλη τους. Αφήστε που με τέτοια προώθηση η διοργανώτρια εταιρεία έπρεπε να είχε φροντίσει να γίνει το live σε μικρότερο club. Ας είναι.

Οι The Silent Wedding συστήθηκαν στους ολίγους και καλούς με το όμορφο power/prog τους και έκαναν πολύ καλή εντύπωση. Τα τραγούδια τους δεν είναι μόνον υπερτεχνικά και πολύπλοκα, αλλά είναι και πιασάρικα, έχουν πολλή μελωδία και αρκετό συναίσθημα και άρεσαν στους παρευρισκόμενους. Άξιζαν το χειροκρότημα και έδωσαν τη σκυτάλη με ψηλά το κεφάλι στους Elysion, οι οποίοι τα πήγαν το ίδιο καλά. Το μελωδικό goth metal τους ενθουσίασε το κοινό, έστω κι αν προσωπικά πιστεύω ότι κάποια τραγούδια τους υπερέχουν από κάποια άλλα. Το ότι εγώ, όμως, έχω κάποια favourites, δεν σημαίνει ότι οι Elysion δεν είναι μία άξια μπάντα, στιβαρή πάνω στη σκηνή, με όμορφο και δεμένο ήχο και με μία frontwoman, που δεν έχει τίποτε να ζηλέψει από άλλες του female fronted metal ιδιώματος. H ώρα, όμως, πέρασε, οι Elysion άφησαν τη σκηνή και έφθανε η στιγμή, που ο Timo Tolkki και η νέα του solo μπάντα θα εμφανιζόταν μπροστά μας.

Αν και ο Tolkki είχε πει ότι θα έβγαινε στο σανίδι στις 9.30 ακριβώς, είχε πάει σχεδόν 10.00 αλλά η συναυλία δεν είχε ξεκινήσει. Τελικά η αναμονή έλαβε τέλος, με τα μέλη της μπάντας να κάνουν σιγά - σιγά την εμφάνισή τους και ο λιγοστός κόσμος ξέσπασε σε χειροκροτήματα. Ο Tolkki πήρε κι αυτός τη θέση του, οι παρευρισκόμενοι ζητοκραυγάζουν και με την είσοδο του Μιχάλη Λίβα γίνεται κυριολεκτικά χαμός. Εναρκτήριο κομμάτι ήταν το “Fright Night” από το ομώνυμο ντεμπούτο των Stratovarius και ο ένας ύμνος αρχίζει να διαδέχεται τον άλλο. Ο ήχος ήταν πολύ καλός, η μπάντα ήταν αρκετά δεμένη και ο Tolkki έπαιζε την κιθάρα του, σοβαρός πάντα και χαμογελαστός σε σημεία. Όσο όμως, κι αν η χαρά ήταν μεγάλη, ήταν ξεκάθαρο τόσο ότι  η μπάντα χρειαζόταν περισσότερες πρόβες ακόμη, όσο και ότι ο Tolkki δεν μπορούσε να αποδώσει τέλεια, όπως στα παλιά χρόνια. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, αυτό που είδαμε ήταν ικανοποιητικό (τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι πολύ χειρότερα) και συγκινητικό για έναν οπαδό των Stratovarius και του euro power metal γενικότερα. Το ίνδαλμα πολλών οπαδών του συγκεκριμένου ιδιώματος έστεκε εκεί και έπαιζε μερικά από τα πιο αγαπημένα Stratovarius κομμάτια, όπως τα “Break The Ice”, “Dreamspace”, “Against the Wind”, “Speed of Light”, “Father Time”, “Kiss of Judas”, “Paradise”, “Hunting High and Low”, “S.O.S.”, “Black Diamond” κλπ., αλλά και το “Key to the Universe” από το “Hymn to Life” solo album. Όλη η μπάντα έπαιξε όμορφα, αποκάλυψη, όμως, ήταν ο Λίβας, ο οποίος είπε τα κομμάτια απίστευτα, έκανε συνέχεια ψηλά φωνητικά, ακολουθώντας και ξεπερνώντας τον (σημερινό) Timo Kotipelto! Όπως αποδείχθηκε, η επιλογή του Tolkki για τη θέση του τραγουδιστή ήταν και πάλι άψογη! Προείπαμε ότι ο Tolkki δεν είχε την τεχνική  απόδοση των παλαιότερων χρόνων (με τον πληκτρά και τον μπασίστα να τον καλύπτουν όσο μπορούσαν) - εν τούτοις, κανείς δεν είχε την απαίτηση από τον σημερινό Tolkki να είναι, όπως παλιά. Αντίθετα, εκτιμήσαμε ότι ο άνθρωπος ήρθε να παίξει τα κομμάτια του, να επικοινωνήσει “μουσικά” με τους οπαδούς του και να συνεχίσει κάτι από την μαγεία του παρελθόντος. Ναι, μπορεί ο Tolkki να είχε θέμα με τη μέση του και να αναγκάσθηκε να κάτσει σε κάποια σημεία στο stand των drums, αλλά εμείς τον υποστηρίζουμε σε αυτό που κάνει, όπως εξάλλου, θα υποστηρίζαμε κάθε μουσικό, που θα πάλευε, θα αγωνιζόταν, θα ξυπνούσε από τον λήθαργό του και προσπαθούσε να ξανκάτσει στον θρόνο του.

Το live περιελάμβανε επίσης ένα “αυθόρμητο” drum solo από τον Alex Landenburg, ώστε να ξεκουρασθεί ο Tolkki, ένα encore, όχι, όμως, και ένα-δύο ακόμη κομμάτια, που είχαν προγραμματισθεί, μιάς και ο Tolkki ήταν χειρότερα με το πέρασμα της ώρας. Η συναυλία έληξε με τον κόσμο να φωνάζει το όνομα του Timo, μια στιγμή ιδιαίτερης συναισθηματικής αξίας τόσο για τους οπαδούς όσο και για τον μουσικό. Από το Piraeus Academy αποχωρήσαμε χαρούμενοι, και με την έγνοια για την υγεία του Tolkki. Όλα πήγαν καλά και η δύσκολη αρχή του tour έγινε!

Συμπερασματικά, όσα ζήσαμε, αποτέλεσαν τις μοναδικές στιγμές ενός ιδιαίτερου live, που θα μείνει στην μνήμη και την καρδιά μας με θετικό πρόσημο. Δεν νομίζω ότι κανείς γνώστης περίμενε να ακούσει τον Tolkki των studio albums. Όλοι οι γνώστες ήταν σίγουρο ότι θα ζήσουν, ωστόσο, στιγμές χαράς, όπως κι έγινε! Ήταν ένα σπουδαίο γεγονός για τους fans των Stratovarius και του Timo Tolkki, που δεν άφησε κανένα παράπονο. Τώρα αν επιμένει κάποιος στο θέμα του χώρου διεξαγωγής (ναι, έπρεπε να γίνει σε άλλον χώρο) και στο θέμα του ότι πληρώσαμε να δούμε έναν μουσικό, που δεν μπορεί να φθάσει πλέον live το υψηλό επίπεδο του παρελθόντος (αναμφισβήτητα), χάνει το νόημα του όλου event, που ήταν ουσιαστικά μια γιορτή για τους fans και τον ηγέτη των κλασικών Stratovarius.   

Timo, σε ευχαριστούμε, you will never walk alone.

Δημήτρης Ζαχαρόπουλος

Δεν υπήρχε καλύτερο timing για να δει κάποιος τους Sabaton live - η εμφάνισή τους στη Αθήνα, εκτός του ότι τους βρίσκει στο limit up της εμπορικής τους αξίας, αποτελεί μέρος της νέας τους περιοδείας για την προώθηση του τελευταίου τους album, "The Last Stand". Tο καλοκαίρι του 2015 στο Wacken μού είχαν αφήσει πολύ θετικές εντυπώσεις, έτσι φρόντισα να είμαι για άλλη μια φορά εκεί. Εξάλλου, έπαιζαν μαζί με τους Accept, που αποτελούν πάντα συναυλιακή αξία, ένα πολύ ισχυρό δέλεαρ, όσες φορές και αν τους έχεις δει. Οι Accept, πάντως, δεν είχαν κάποιο νέο δίσκο, εκτός του τελευταίου live CD/DVD, "Restless And Live".

Όταν μπήκαμε στο venue, βρήκαμε μια “εξαιρετική” θέση στο μπροστινό μέρος του. Ο χώρος ήταν ήδη σχεδόν γεμάτος με πολλούς πιτσιρικάδες να φοράνε τα μπλουζάκια Sabaton (κάποιοι με κράνη και δίκοχα). Το άνοιγμα της συναυλίας ανέλαβαν οι Twilight Force, σε μια σκηνή που δυστυχώς έδινε στην εξάδα πάρα πολύ λίγο χώρο, μπροστά μπροστά στην σκηνή. Έχοντας δύο album στο ενεργητικό τους, οι Σουηδοί  εμφανίστηκαν με κουκούλες και μάσκες, που παρέπεμπε σε Lord Of The Rings αισθητική και ο ήχος τους ήταν ένα power metal και symphonic metal κοκτέιλ. Παρότι έδειχναν δεμένοι ως μπάντα, ο ήχος δεν τους βοήθησε, καθώς τα κομμάτια τους είναι τίγκα φορτωμένα, παρόλα αυτά άρεσαν στον κόσμο και χειροκροτήθηκαν μετά το μισάωρο set τους. Για εμένα προσωπικά το υλικό τους δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο.

Στις 21:00 όλα ήταν έτοιμα για τους Accept. Σε ένα venue γεμάτο, έπαιξαν δέκα τραγούδια, για εξήντα λεπτά της ώρας, σε ένα ισορροπημένο set, που περιελάμβανε επιλογές τόσο από τα τρία τελευταία albums τους όσο και από την κλασική τους περίοδο. Οι Γερμανοί για άλλη μια φορά απέδειξαν γιατί είναι μια από τις μεγαλύτερες heavy metal μπάντες που έχουν υπάρξει ποτέ - είναι μπάντα για headliner, τέλος. Οι Hoffmann και Baltes ήταν οι μάστορες της τευτονικής επίθεσης, κοντράρονταν στα ίσα εξαπολύοντας ασταμάτητους κεραυνούς, αλλά κακά τα ψέμματα, με τον Mark Tornillo frontman χτύπησαν φλέβα χρυσού - και ο Christopher Williams ήταν εντυπωσιακός πίσω από τα drums. Δε χρειάζεται να αναφέρω τι πανικός έγινε, το μόνο που θα πω είναι ότι έγινε τέσσερις φορές "wall of death", ακόμα και σε ένα mid-tempo κομμάτι, όπως το “Princess of the Dawn”! Το μόνο σίγουρο είναι ότι για εμάς, που μας έχουν συνηθίσει στα δίωρα set, η μία ώρα δεν ήταν αρκετή και έφυγε νεράκι χωρίς να ακούσουμε ύμνους, που θα θέλαμε. Κύριοι, next time.

Με το πρόγραμμα να τηρείται κατά γράμμα και αφού οι τεχνικοί ετοίμασαν την σκηνή για τους headliners, αποκαλύφθηκε σιγά-σιγά το σκηνικό που είχε στηθεί:  ένα τανκ με κανόνια από τη μια μεριά, πολυβόλα από την άλλη, πάνω στο άρμα τα drums και πίσω ένα τεράστιο video wall HD. Με τους προηχογραφημένους ήχους του “In The Army Now” να σε βάζουν σε πολεμικό κλίμα, οι Sabaton εφορμούν στην σκηνή – κλασικά! – με τα “The March To War” και “Ghost Division”. Τέσσερις Σπαρτιάτες στρατιώτες στη σκηνή στο "Sparta" και ο κόσμος τούς υποδέχεται με ενθουσιασμό – “Sparta!”,  “Hellas!”, οι φωνές των fans δονούν την ατμόσφαιρα. Ο κακός χαμός συνεχίστηκε, με τον Joakim Brodén να είναι πολύ κεφάτος και να κουβεντιάζει, πειράζοντας και τρολάροντας κάποιες φορές τον νέο τους κιθαρίστα Tommy Johansson. Tο γεγονός ότι ο βασικός τους drummer, Hannes Van Dahl, απουσίαζε (είχε μόλις αποκτήσει παιδί) και είχε αντικατασταθεί από τον drummer των Twilight Force δεν επηρέασε την συνοχή και το δέσιμο της μπάντας. Η μόνη «χαλαρή» και συνάμα μαγική στιγμή του live ήταν η εξαιρετική ακουστική εκτέλεση του “Final Solution”, με αναπτήρες και κινητά να σηκώνονται στον αέρα. Προς το τέλος του ενενηντάλεπτου set, το κοινό θα πάρει για τα καλά φωτιά, με το "Primo Victoria", αλλά και με το ελληνικού ενδιαφέροντος "Coat Of Arms".

Εν κατακλείδι, η συνολική παρουσία τους ήταν δυναμική, με μία πολύ καλή και πλούσια παραγωγή. Παρότι δεν ανήκω στο ... fan club των Σουηδών, καταλαβαίνω το ντόρο για το όνομά τους. Αυτό, όμως, που μού κάνει εντύπωση, είναι πώς μια μπάντα με τόσα πλήκτρα στα τραγούδια της δεν έχει πληκτρά στις συναυλίες της – σαν αποτέλεσμα, τα προηχογραφημένα πλήκτρα ακούγονται πολύ μπροστά από τα άλλα όργανα, οι κιθάρες ακούγονται πολύ σιγά και το  μπάσο θάβεται εντελώς. Νομίζω ότι υπάρχει θέμα στο σημείο αυτό, και αν το έλυναν, μόνο κέρδος θα είχαν. Το σίγουρο είναι ότι οι Sabaton θα συνεχίσουν ακάθεκτοι την εντυπωσιακή πορεία τους, μιας και η νεολαία τους στηρίζει. Δεν ήταν, άλλωστε, και λίγοι οι φίλοι μου, που ταξίδεψαν από την επαρχία για να δουν αυτοί τους Accept και τα παιδιά τους τους Sabaton ... και αυτό κάτι λέει παρά τις όποιες δικές μου ενστάσεις.

Σάκης "Dio" Σοφιανός

Υ.Γ.: Επειδή τα καλά πράγματα πρέπει να λέγονται και να επικροτούνται, μακάρι να υπάρξει και άλλος συναυλιακός χώρος σαν το Piraeus Academy, ώστε να απολαμβάνουμε οπτικά και ηχητικά σπουδαίες συναυλίες.

Το απόγευμα της Κυριακής, 19ης Φεβρουαριου, ξεκίνησα για το An club, με ιδιαίτερη χαρά, καθώς το πρόγραμμα περιλάμβανε live δύο εκ των σημαντικότερων metal συγκροτημάτων της χώρας μας, ήτοι των Endomain και Memorain, και live των μεγάλων Helstar. Η επίσκεψη της παρέας του σπουδαίου James Rivera στην Ελλαδα δεν μπορούσε να περάσει απαρατήρητη - το αντίθετο! Κάθε συναυλία των ιστορικών Helstar είναι γεγονός σημαντικό - πόσο μάλλον ύστερα από ένα τόσο καλό album όσο το “Vampiro”. Φθάνοντας στον συναυλιακό χώρο αρκετά νωρίς, τον βρήκα άδειο, δεν άργησε όμως η στιγμή που οι πρώτοι οπαδοί άρχισαν να προσέρχονται. Οι Endomain άνοιξαν πρώτοι πυρ, λίγο μετά τις οκτώ: φοβερά δεμένοι και συμπαγείς, με σύμμαχό τους τον ήχο, οι Αθηναίοι έπαιξαν άρτια το προοδευτικό power/speed/thrash metal τους, αποδεικνύοντας ότι, όταν η δουλειά συνδυάζεται με ταλέντο και όραμα, το αποτέλεσμα είναι έξοχο. Τα τραγούδια του “Step in the Machine”  ακούστηκαν απολαυστικά, στην εκκίνηση του όλου event, με τον ελάχιστο κόσμο να χειροκροτεί. Η ώρα των Μemorain είχε φθάσει, ωστόσο, το club ήταν σχεδόν άδειο - αυτό καθόλου δεν πτόησε τους Αθηναίους metallers,οι οποίοι όρμησαν στην σκηνή και απέδωσαν με μανία το μελωδικό τους groove/speed/thrash metal. Επιλέγοντας να παίξουν κάποια από τα καλύτερα τραγούδια της μακράς πορείας τους, οι Memorain μας χάρισαν πολλές στιγμές πωρωσης και μεταλλικής ηδονής: οι κιθάρες έκοβαν σαν ξυράφια, το rhythm section προκαλούσε σεισμούς και τα φωνητικά έπλεαν σε ωκεανούς οργής. Μετά το set των Memorain, είδαμε τον κόσμο να μαζεύεται. Η επίθεση των Helstar προπαρασκευαζόταν, κανείς όμως δεν μπορούσε να φανταστεί τι επρόκειτο να ακολουθήσει, ειδικά μόλις μάθαμε ότι οι Αμερικανοί είχαν πατήσει προ ολίγου επί ελληνικού εδάφους. Παρά την κούραση, οι Helstar εμφανίσθηκαν στο σανίδι, επιβλητικοί, αγέρωχοι, γεμάτοι αυτοπεποίθηση και σιγουριά. Είχαν σκοπό να μάς πάρουν μαζί τους σε ένα ταξίδι στο σκοτάδι, στο υπερφυσικό και το τρομακτικό και τα κατάφεραν με ιδιαίτερη επιτυχία. Χωρίς καμία επιφύλαξη, χωρίς δεύτερη σκέψη, αλλά με θράσος και τόλμη, το κουιντέτο εξαπέλυσε το καταιγιστικό του power metal και σάρωσε τα πάντα. Ο Rivera, ως Κόμης Δράκουλας,φορούσε μπέρτα και τα δόντια του ήταν κοφτερά και μεγάλα: ήταν ο Άρχων του Σκότους, που διψούσε για αίμα και τραγουδούσε τα  μαύρα τραγούδια του, με απώτερο σκοπό να μάς δαγκώσει και να τραφεί. Η μεγάλη αυτή φυσιογνωμία του αμερικάνικου metal ήταν μπροστά μας, αλώνιζε τη σκηνή και ερμήνευε με θεατρικότητα και πρωτόγνωρο πάθος, σαν να μην υπήρχε αύριο, σαν να ήταν είκοσι χρονών πιτσιρικάς! Η χαρακτηριστική του χροιά προκαλούσε ανατριχίλα σε όλους μας, μάς μάγευε με τα δαιμονικά σχεδόν φωνητικά του, μάς είχε του χεριού του. Ο μεγάλος κοντός του US power ήταν η αιχμή του δόρατος των Helstar, οι οποίοι παρέδωσαν μαθήματα υπερδυναμικού, ταχέος heavy metal. Δεξιά του Rivera, στεκόταν συγκλονιστικός και ο Larry Barragan, ο οποίος με όπλο την κιθάρα του ήταν ο κυρίαρχος του κόσμου. Αλλά και η λοιπή μπάντα ήταν τόσο ογκώδης και στιβαρή, που το σαγόνι μας έφτασε στα πατώματα. Το κοινό, που πλέον ήταν αρκετό, αντιδρούσε θερμότατα στην υπερδύναμη των Helstar και επιδιδόταν σε συνεχές headbanging, καθώς οι Αμερικανοί θρύλοι έπαιζαν την μία κομματάρα μετά την άλλη. Το setlist τίμησε τόσο το ένδοξο παρελθόν της μπάντας όσο και το νέο album της, με κορυφαίες στιγμές τα “Baptized in Blood”, “Run with the Pack”, “To Sleep, Per Chance to Scream” και  “Blood Lust”. Συνολικά μιλάμε για ένα εκπληκτικό live show, που θα μείνει για πάντα στην καρδιά μας, για μια συναυλιακή εμπειρία σπάνιας ομορφιάς. Και φυσικά, η διασκευή στο “N.I.B.” των Black Sabbath ήταν ο καλύτερος τρόπος για να ολοκληρωθεί το event. Οι Helstar μάς ρούφηξαν το αίμα και πλέον είμαστε όλοι μια λεγεώνα από βαμπίρ!

Δημήτρης Ζαχαρόπουλος